Może czasami nie jestem pewna czy byłam świadkiem cudu , czy tragedii. Bo nie wiem właściwie jak opisać naukę życia na nowo. Bez kilkuset przekleństw dziennie, momentów w których nie jestem sobie w stanie poradzić z natłokiem myśli - byłoby idealnie. Chciałabym tutaj napisać że jest dobrze, ale wiem że nigdy tak do końca nie będzie (buziaki Aneta). Nigdy nie próbowałam na siłę czegoś zrozumieć, ale co mam zrobić kiedy seryjnym mordercą staje się niewyobrażalna bezsilność? Brakuje mi czasu na wszystko, nie jestem w stanie zrozumieć jak na siłę wyrwano mi poczucie bezpieczeństwa. Zostałam z tym brakiem sama, mimo że setki osób odczuwa to samo.
Chciałam Ci przekazać, że nie lubię udawać że nie pamiętam. Chciałabym wyjaśnić Tobie wiele istotnych wątków a pisze o tym tutaj - żenada. Pewnie gdybym potrafiła choć trochę ryzykować, nie traktowałabym Cię jak lekarstwo przed złem. I wiem że z mojej strony był to dość kiepski plan na przyszłość. Nie chce już nigdy czuć się aż tak winna, jak czuje się w tym momencie. Mogę opowiedzieć tu o tym jak dusi poczucie winy, tylko dlaczego mam to robić skoro wszyscy doskonale znamy to uczucie, Ty na pewno też. Zdaje sobie sprawę z tego że nie wiem o Tobie nic, nie wiem dokąd i przez co musiałeś przejść aż do momentu w którym to czytasz. Nie mam zielonego pojęcia o tym co Cię zmieniło, jak traktujesz to co piszę. Nie zależnie czy jesteś tu z czystej ciekawości pod znanym tytułem "Ciekawe co u niej słychać" czy jesteś tu zupełnie przypadkiem, informuje że tu nigdy nie będzie optymistycznie, ale wydaje mi się że znajdziesz tu dla siebie światełko w tunelu. Próbuje uratować kogoś od zgubnych decyzji, opowiadając po prostu o tym co znam z autopsji. Nie zależnie w jakiej sytuacji się znajdujesz, z każdej jest jakieś wyjście. Jedną z zalet "Mam do kogo wracać" jest to że nie biorę tutaj pod uwagę tylko i wyłącznie zapomnienia. W cuda wierzymy sporadycznie,ale pomyśl nad tym że i tak się zdarzają.
O tym co miało dla Ciebie kiedykolwiek i jakiekolwiek znaczenie , w szczególności nie zapominaj.
